Cart
0
0.00 €
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ
Ονόματα, χρονολογίες, θυρεοί, στεφάνια, λέξεις, σκέψεις, ευχές και επιθυμίες, όλα χαραγμένα, όλα λαξευμένα πάνω σε πέτρες, πάνω σε λίθους που ξέρουν να νικούν το χρόνο διατηρώντας ζωντανές τις θύμησες του παρελθόντος, θύμησες που άλλοτε έκαναν τους ανθρώπους περήφανους και άλλοτε πάλι τους πλήγωσαν βαθιά.
Ήταν μια τριετία (1916 - 1918) που συγκλόνισε τη χώρα, θέτοντας τις βάσεις για να σχεδιαστεί ο νέος της χάρτης. Μια τριετία που δίχασε τον ελληνικό κόσμο, μια τριετία που βρήκε τους Έλληνες πάνω στο άρμα των εξελίξεων εν μέσω ενός μεγάλου πολέμου, του μεγαλύτερου μέχρι τότε, Ενός πολέμου που συμμετείχαν εν τέλει μετά από πολλές πιέσεις, εξαναγκαζόμενοι να συνταχτούν υπέρ του ενός ή του άλλου αντιμαχόμενου. Το έπαθλο; Μια ευνοϊκή θέση στο επερχόμενο τραπέζι της ειρήνης, τότε που ξανασχεδιάστηκε ο κόσμος.
Σε αυτήν τη τριετία αναφέρεται η εν λόγω έκθεση, φιλοδοξώντας να ενισχύσει την ιστορική μνήμη. Μια σειρά από κοιμητήρια, μνημεία και αναθηματικές στήλες περνούν σιωπηλά μπροστά από τα μάτια του επισκέπτη, τόποι μνήμης που κοσμούν με την ύπαρξή τους την ευρύτερη περιοχή της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς, μιας περιοχής που ποτίστηκε από το αίμα χιλιάδων νεκρών, κάθε πλευράς, κάθε σχηματισμού κάθε παράταξης. Ο θάνατος άλλωστε ποτέ ως τώρα δεν έκανε διακρίσεις.
Η χρωματική παλέτα
Το χαλκοπράσινο, το χρώμα της οξείδωσης, του σκουριασμένου συρματοπλέγματος, του θραύσματος, το χρώμα του μετάλλου που χάνει την πρώτη του γυαλάδα και παλιώνει, το μολυβί, το χρώμα της πέτρας, πάνω στην οποία χαράσσεται η μνήμη, το χρώμα του ουρανού λίγο πριν και λίγο μετά την καταιγίδα, το χρώμα το μαβί, το μελανιασμένο χρώμα του νεκρού που κείτεται εκεί ξεχασμένος και άθαφτος στο λασπωμένο όρυγμα, το χρώμα της γης, μιας γης που ποτίστηκε από το αίμα των αθώων παιδιών της, είναι οι πρωταγωνιστές της έκθεσης.
Το αίμα
Όσο για το κόκκινο, το χρώμα του αίματος αν και δεν φαίνεται, υπάρχει παντού, ποτίζοντας τα χώματα του τόπου τούτου, έρχεται να επισφραγίσει το άδικο του κόσμου, ενός κόσμου που βάλθηκε να λιγοστέψει, αποχαιρετώντας τα νεαρά βλαστάρια του, τα νιάτα που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν...
Πάνω σε λίθους ξορκίζεται η λήθη
Πάνω σε λίθους δοξάζεται η μνήμη των νεκρών, η μνήμη των αθώων, η μνήμη των μαρτύρων της ζωής, μιας ζωής που δεν τους χαμογέλασε ποτέ, μόνο τους γύρισε την πλάτη και τους ξέχασε...
Πάνω σε λίθους χαράσσεται η ελπίδα, η προσδοκία, η ευχή να μην αιματοκυλιστεί η ανθρωπότητα,
πάνω σε λίθους ξορκίζεται η λήθη...
Γιάννης Σιταρίδης