Aντί εισαγωγής 

Βγαίνουμε σταδιακά από τη βασανιστική και αφάνταστα αμήχανη εσωστρέφεια της καραντίνας. Αυτά που  συμβαίνουν ωστόσο γύρω μας, αφαιρούν σε πολλούς από εμάς τη διάθεση να χαμογελάσουμε.

Η ανθρώπινη απώλεια, εξακολουθεί να βαραίνει τις καρδιές μας. Ένας πόλεμος μαίνεται, άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους, όχι από τον αόρατο φονικό ιό, μα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο εχθρός αυτή τη φορά φαίνεται, έχει όνομα, έχει επώνυμο, έχει υπόσταση, δομή, ύλη. Τον λένε άνθρωπο και κάνει αυτό που με τόσο μεγάλη επιτυχία ξέρει να κάνει όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια ύπαρξής του' να καταστρέφει για να αναδομήσει, να γκρεμίζει για να ξαναχτίσει, να διαλύει έναν κόσμο για να δημιουργήσει έναν νέο, το ίδιο σκληρό, το ίδιο σκοτεινό, το ίδιο άδικο κόσμο.

Φυσικά αυτή τη στιγμή ο πλανήτης δεν μαστίζεται από έναν μόνο πόλεμο, αλλά από πολλούς περισσότερους, λιγότερο γνωστούς, μικρότερης ίσως έκτασης, πολέμους ωστόσο σε κάθε περίπτωση που συγκλονίζουν την υφήλιο από άκρη σε άκρη.

Στο μεταξύ, ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται καθημερινά, μεγάλες κοινωνικές ομάδες διώκονται, περιθωριοποιούνται, εξοντώνονται.

Στο μεταξύ, άνθρωποι λιθοβολούνται ή απαγχονίζονται ενώ κόβονται δάχτυλα ή χέρια ολόκληρα για παραδειγματισμό.

Στο μεταξύ, η θέση της γυναίκας παραμένει υποβαθμισμένη από κοινωνίες που υπηρετούν θεολογικά στερεότυπα του 800 μ.Χ., αλλά και από οικονομίες των ίδιων παρωχημένων κοινωνιών που διαθέτουν τα μεγαλύτερα και πιο εύκολα εξορύξιμα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη.

Όλα, υπό τη σιωπηλή ανοχή ενός πολιτισμένου κόσμου που παραμένει απαθής και ανενεργός για πολλοστή φορά.

Στο μεταξύ, άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες υποφέροντας από ασιτία ή κάθε είδους ασθένεια, ή ζουν, εργαζόμενοι με μισθούς πείνας, υπό αντίξοες συνθήκες, κάτω από ένα πέπλο ανασφάλειας για το σκοτεινό και δυσοίωνο μέλλον που η μοίρα τους επιφυλάσσει.

Σε αυτόν το σύγχρονο κόσμο, η αδικία, η ανισότητα, ο συντηρητισμός, η σκληρότητα, η αδιαφορία για την ανθρώπινη απώλεια, αποκτούν θέση πρωταγωνιστή και λυπάμαι βαθιά γι' αυτό.

Σε ένα μήνα από σήμερα, φιλοδοξώ να υλοποιήσω μια έκθεση φωτογραφίας, με θέμα το δίπολο μνήμης - λήθης, όσο αφορά το ιστορικό πλαίσιο που αναφέρεται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πρώτο από τους δύο που ξεχώρισαν για τη μαζικότητα, τη σκληρότητα, την ολοκληρωτική τους μορφή, δυο πολέμους που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα.

 Κλείνω την πρώτη ενότητα με το ερώτημα. Είναι ασφαλέστερη η επιλογή της λήθης από αυτήν της μνήμης; Να θυμηθώ εν τέλει ή να ξεχάσω;