Η μυστική παπαρούνα

Κάπου όμως, μέσα στο χώρο της έκθεσης υπάρχει μια εικόνα που αντιστέκεται σε όλο αυτό το σκοτεινό φωτογραφικό αποτύπωμα. Πρόκειται για μια εικόνα που με προκάλεσε και με προσκάλεσε, κατά το πέρασμα μου τον περασμένο Μάιο από μια αγαπημένη διαδρομή μεταξύ Φιλυριάς και Γουμένισσας, μια περιοχή που ποιος ξέρει, πιθανόν να αποτέλεσε ζώνη θανάτου την περίοδο του Μεγάλου Πολέμου.

Το αγαπημένο μου δέντρο έστεκε περήφανο στην άκρη της πλαγιάς, επιδεικνύοντας την ολοκαίνουργια ανοιξιάτικη πράσινη φορεσιά, ενώ τα στάχυα απλωμένα γύρω του σε αντιπαράθεση με το νεφελώδη ουρανό συνέθεταν ένα καταπληκτικό κάδρο με το πρώιμο κίτρινο και το μαβί να μονοπωλούν την χρωματική παλέτα. Στην άκρη του δρόμου ωστόσο έχασκαν καμιά δεκαριά παπαρούνες, προκλητικά κόκκινες. Ένιωθα πως με προσκαλούσαν να τις φωτογραφίσω. Και αυτό ασφαλώς έκανα. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο, ρύθμισα τη μηχανή μου και κράτησα τη στιγμή, παραδίδοντάς την στην αιωνιότητα. 

Η Μυστική Παπαρούνα, αποτελεί τον επίλογο της έκθεσης, η παπαρούνα το λουλούδι του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όντας το μοναδικό λουλούδι που φύτρωνε στα διαβρωμένα εδάφη από τα χημικά και τις οβίδες των πεδίων μάχης αλλά και ανάμεσα στους τάφους της βελγικής Φλάνδρας. 

Ο Στρατής Μυριβήλης στο "Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ" γράφει:

"Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γαιόσακους. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ' άγγιξα με χτυποκάρδι όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα..."